یک بار هم نشد حرمت موی سفید ما را بشکند یا بیسوادیِ ما را به رخمان بکشد. هر وقت وارد اتاق می شدم ، نیم خیز هم که شده از جاش بلند می شد . اگر بیست بار هم می رفتم و می آمدم بلند میشد.
می گفتم : علی جان ، من که غریبه نیستم ، مادَرِتَم!
چرا اینقدر به خودت زحمت می دهی؟
میگفت: احترام به والدین ، دستور خداست.
یک روز که خانه نبودم ، از جبهه آمده بود. دیده بود یک مشت لباس نَشُسته گوشه ی حیاط هست ، همه را شسته بود و انداخته بود روی بند.
وقتی رسیدم بهش گفتم : الهی بمیرم برات مادر ، تو با یه دست ، چطوری این همه لباس رو شستی؟!
گفت : اگه دو دست هم نداشتم ، باز هم وجدانم قبول نمی کرد من اینجا باشم و تو زحمت شستن
لباس ها را بکشی !
