"جای گل, گل باش و جای خار, گل!"
گفته اند و می گویند که: ما باید معتدل باشیم, جعلناکم امه وسطا(بقره ۱۴۳)
می گویند: با همه مهربان باشید. *جای گل, گل باش و جای خار, گل!* جهاد خشونت است و خشونت اوخ است! پس بد است! پس بیایید "دست به دست دهیم به مهر" و معتدل باشیم.
می گوییم: کدام اعتدال؟! اعتدال ابراهیمی؟! اعتدال ما اعتدال ابراهیمی است.
همان ابراهیمی که خداوند اینگونه معرفی اش می کند:
قد کانت لکم اسوة حسنة فی ابراهیم والذین معه اذ قالوا لقومهم انا برآء منکم ومما تعبدون من دون الله کفرنا بکم وبدا بیننا وبینکم العداوة والبغضاء ابدا حتی تومنوا بالله وحده (ممتحنه ۴)
قطعا براى شما در ابراهیم و کسانى که با او بودند سرمشق خوبى است، آن گاه که به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه به جاى خدا مىپرستید بیزاریم و [آیین] شما را منکریم، و میان ما و شما براى همیشه دشمنى و کینه پدید آمده است تا وقتى که به خداى یگانه ایمان بیاورید.
پس اعتدال قرآنی یعنی ابراهیم بودن, یعنی در افتادن با تمام کفر. یعنی:
"ای قوم با قیام نشستن مخالفم
با غیر تیغ, هر چه که آهن مخالفم"